Kiedy myślę Ukraina? Czuję ból, widzę Wiktora. To państwo, które zdało egzamin
Kiedy myślę Ukraina, widzę państwo, które zdaje egzamin. Widzę samorządy, które okazały się prawdziwą, niemalowaną władzą. Nie czekano na decyzje i pomoc władz centralnych, samorządowcy sami organizowali ewakuacje, dbają o zapewnienie warunków przetrwania osób starszych, matek z dziećmi, chorych. Już planują, jak odbudować swoje hromady i miasta. Twarzą ukraińskiego samorządu bardzo często są kobiety.
Artykuł pochodzi z serwisu edialog.media Polsko-Ukraińskiej Izby Gospodarczej
Widzę Wiktora, który w ciągu tego roku przejechał za kierownicą 30 tysięcy kilometrów. Z Zakaparcia, z Charkowszczyzny, ze Lwowa do różnych miast Polski i w drugą stronę z pomocą humanitarną. Karetką podarowaną przez Szwajcarów, mikrobusem przekazanym przez władze Serocka, swoim samochodem.
Chwalę Diia, dzięki której relacje państwo-obywatel przeniosły się z urzędniczego "okienka" do cyfrowej chmury, której nie zniszczy rosyjska rakieta.
Widzę twarz i słyszę słowa prezydenta Wołodymyra Zełenskiego. Jego przywództwo porównują do Churchilla, Reagana, ale to przecież Zełenski- ukraiński, nie zachodni i tym bardziej nie wschodni. Symbol narodu, który w ciągu paru lat wykrystalizował poczucie jedności i godności, narodu skąpanego we krwi.
Kiedy myślę Ukraina, myślę o G20, które powinno podzielić się swoim prosperity ze zniszczonym krajem. Myślę o Unii Europejskiej, która powstała jako antidotum na wojny w Europie, a teraz musi zmierzyć się z wojną przy swoich granicach.
Ukraina przypomniała słowo "solidarność". Słowo, które jak pokazała historia Polski, było mocniejsze niż Kreml i jego dywizje. W rok po pełnoekranowej agresji Rosji na Ukrainę w eDIALOG-u i Ukrayina.pl opublikujemy kilka tekstów ukraińskich ekspertów, które przybliżą nam Ukrainę po roku.
Dariusz Szymczycha, Wiceprezes Polsko- Ukraińskiej Izby Gospodarczej
Коли я думаю про Україну, то бачу державу, яка складає іспит. Бачу сильні органи місцевого самоврядування, які довели, що є справжньою владою. Які не чекали рішень і допомоги від центральної влади, а самі організували евакуацію, подбали про забезпечення умов для виживання людей похилого віку, матерів з дітьми, хворих. Вони вже планують, як відбудовувати свої громади та міста. Українське самоврядування дуже часто має жіноче обличчя.
Я бачу Віктора, який за цей рік проїхав за кермом 30 тисяч кілометрів. З Закарпаття, з Харківщини, зі Львова до різних польських міст і назад з гуманітарною допомогою. За кермом швидкої допомоги, подарованої швейцарцями, мікроавтобуса, наданого владою Сероцька, за кермом власного автомобіля.
Я захоплююсь "Дією", завдяки якій відносини між державою і громадянином перемістилися з офіційного "віконця" в цифрову хмару, яку не знищить жодна російська ракета.
Я бачу обличчя і чую слова президента Володимира Зеленського. Його керівництво порівнюють з Черчиллем, Рейганом, але це ж Зеленський – український, не західний і тим паче не східний. Символ нації, яка за кілька років викристалізувала почуття єдності і гідності, нації, омитої кров’ю.
Коли я думаю про Україну, то думаю про країни G20, які повинні поділитися своїм prosperity зі зруйнованою країною. Я думаю про Європейський Союз, який виник як антидот від воєн в Європі, а тепер бореться з війною біля своїх кордонів.
Україна згадала слово "солідарність", слово, яке, як показала історія Польщі, є сильнішим за Кремль і його дивізії.
Минув рік після повномасштабного вторгнення Росії в Україну. На порталі eDIALOG ми опублікуємо кілька текстів українських експертів, які покажуть нам Україну після року боротьби.
Даріуш Шимчиха, Віцепрезидент Польсько-української господарчої палати